อิสระ โบยบิน สู่เวหา
อิสระ โบยบิน สู่เวหาขอจากลา ทุกสิ่ง ที่ยึดหมายไม่เกาะเกี่ยว เหนี่ยวรั้ง แม้ใจกายขอถวาย ชีวา คืนองค์ธรรม
ไม่กลับหลัง ย้อนรอย ถึงอดีตก้าวข้ามขีด เส้นแบ่ง วันและคืนอนาคต เลื่อนลอย มิอาจฝืนทุกวันคืน หมุนไป อนิจจัง
ใจเจ้าเอ๋ย จงโผบิน ไปสุดฟ้านานนักหนา ที่ขังเจ้า ให้เศร้าหมองคอยบังคับ บีบเค้น น้ำตานองจนเจ้าต้อง ทุกข์ระทม ทุกคืนวัน
ต่อแต่นี้ ขอถอดถอน ปลดปล่อยเจ้าจะไม่เฝ้า หวงแหน เป็นเจ้าของหมดอัตตา คอยซ้อน เข้าประคองไม่เกี่ยวข้อง กับจิตนี้ อีกต่อไป
ทุกกระแส ที่เจ้าสร้าง ข้าขอปล่อยจะไม่ถอย แต่ไม่สู้ อุเบกขาท่ามกลางเจ้า ร่ำไป ไม่ข้องคาคือมรรคา ดำเนิน สู่พระธรรม
ธรรมคือแพ ล่องไป ส่งถึงฝั่งเราเปรียบดัง ผู้อาศัย บนเรือแพเมื่อถึงฝั่ง ต้องปล่อยวาง ไร้ข้อแม้จิตเดิมแท้ นั้นไม่มา และไม่ไป
จึงเป็นฝั่ง ที่ไม่เกิด และไม่ดับเป็นเพียงศัพท์ สำเนียง เสียงสมมุติแค่ดำริ เพียงชั่วคราว ว่าวิสุทธิ์แต่ท้ายสุด แห่งธรรมคือ สุญญตา..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น