อย่าจึ้งจ้อง ต้องตั้ง ในทุกสิ่ง
ร้องหวีดหวิว อื้ออึง กระหน่ำโหมสายลมโอบ หมุนวน ไร้จุดหมายเลี้ยวลัดเลาะ ซอกซอน ปะทะกายแล้วสลาย ผ่านไป ไม่ข้องคา
อีกสายฝน เทกระหน่ำ ซ้ำจนเปียกจะร้องเรียก ให้หยุด ไม่เป็นผลถึงเวลา หยุดหาย ไปบัดดลเพราะเป็นฝน แห่งธรรม ของมันเอง
อีกอาทิตย์ สาดแสง ส่องประกายเมฆลับหาย เบิกฟ้า ดูสดใสจะโดนแดด แผดเผา ร้อนอย่างไรไม่ทุกข์ใจ เพราะเป็นธรรม ที่หมุนวน
ดั่งความคิด ที่วก-วน ในดวงจิตจะถูกผิด ดีชั่ว ล้วนหลอกหลอนแม้อารมณ์ ก่อเกิด คอยตัดรอนอย่าอาวรณ์ ในกระแส ของมารลวง
มันจะเกิด มันจะดับ อย่าเกี่ยวข้องมารมันลอง ขับเคี่ยว เพื่อหวังผลคอยกระชาก ลากเรา ปรากฏตนให้ต้องทน ทุกข์ยาก วิบากกรรม
อย่าจึ้งจ้อง ต้องตั้ง ในทุกสิ่งไม่ต้องอิง ไม่ต้องแอบ ไปแก้ไขปล่อยให้คลาย ของมันเอง อยู่ร่ำไปจะอย่างไร ก็ต้องวาง สถานเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น